17 nov Emetofobie…. Wat voor fobie?!?!

Laat ik met de deur in huisvallen, emetofobie is de wetenschappelijke naam voor een braakfobie. En deze fobie is echt heftig, daar schrijf ik later meer over. Eerst wat wetenschappelijke cijfers: Een geschat aantal van 115.00 Nederlanders en Belgen hebben deze angst. Waarvan 90% vrouw is. Waar ik verdrietig van word, er heerst namelijk een taboe op. Ik wil jullie mee nemen in deze blog wat deze fobie precies inhoudt en hoeveel invloed deze fobie kan hebben op het dagelijks leven. Ken jij iemand in je omgeving, neem dit serieus en wimpel het niet weg.

Waarom schrijf ik deze blog? Omdat ik deze fobie ook heb (gehad) en  zo heftig, het beheerste mijn dagelijks leven. Hoe het is ontstaan, weet ik eigenlijk nog steeds niet. Ik denk ergens in mijn pubertijd, en vermoed geleidelijk en onopgemerkt. Tot op het moment dat ik echt alle plekken meed, waar het mogelijk was, dat er werd overgegeven of braaksel kon liggen,

Gewoon een paar voorbeelden, wat ik ging mijden:

• Openbare toiletten waren echt horror, vieze geurtjes, mensen, bah!
• Kermissen, want tja, wat als er iemand misselijk zou worden in een attractie.
• Attractieparken, ik ging er niet meer in, en al helemaal niet meer bij de uitgang wachten, want stel je voor.
• Kerstmarkten, een keer in Leuven stond er een jenever-tentje, waar de studenten compleet los gingen. Heel het centrum was bedolven onder een laag braaksel. Voor mij al een reden om niet meer te gaan.
• Uitgaan, geen uitleg nodig, denk ik
• Feestjes tot diep in de nacht, want tja, hoe later het werd….

Er ontstond bij mij echt een serieuze angst, een angst wat mijn sociale leven ging beheersen. Wat als, wat als…..

Maar ook angst voor voedsel, ik had op een moment een serieus eetprobleem. Ik at alleen nog maar licht verteerbaar voedsel, want stel je voor… Dronk geen alcohol… Als iets tegen de datum liep, gooide ik het weg. Rook het vreemd of misschien anders, dan ging het weg. “Veilig” voedsel was voedsel wat gaar was, goed gewassen, kapot gekookt en gebakken a la schoenzool. Ik had altijd een pakje crackers bij, want stel je voor dat er geen “veilig” voedsel was. Vlees of vis buiten de koelkast ontdooit, dan verzon ik wel een smoes, dat ik het niet hoefde te eten. Hoorde ik dat iemand ziek was geworden van bepaald eten? Ooh, dan eet ik dat ook niet meer, en zo ging het van kwaad naar erger… Ik stopte met vlees eten, want dat gaf tenminste minder gezeur op bijvoorbeeld een bbq. Zolang ze maar niet met de vleestang aan mijn vegetarische hamburger kwamen, want tja….

Als ik wel eens voorzichtig vertelde wat ik had, dan kreeg ik vaak te horen, dat diegene ook niet fijn vond om over te geven, maar het wel opluchtte als diegene “het” kwijt was. En tuurlijk het is goed bedoelt, we willen iemand graag steunen en het leed verzachten. En dat is het nou net, daar gaat het niet om bij iemand met Emetofobie, die heeft serieuze angst voor spugen, met paniekaanvallen en angstzweet, die doet alles om maar te voorkomen, dat er wordt gespuugd. Liever dagen doodziek, dan maar één keer hoeven overgeven. En dan lees ik bij een therapeut gespecialiseerd in emotofobie de tekst: “Bedenk dat het een simpele automatische reactie is, vergelijkbaar met niezen….” Echt, de opmerking “simpele, automatische reactie”, geeft mij al het paniek gevoel,.. en vooral onbegrepen en die zou een patient met emotofobie van de fobie moeten afhelpen?

Heb jij Emetofobie en/of herken je je in bovenstaande verhaal, dan heb je al met een knoop in je maag dit verhaal gelezen en komt de paniek in mindere of ergere mate boven. Ik voel je zo! Maar voor mij was er hoop aan de horizon… zeker geen oplossing, maar ik leerde het langzaamaan beheersten. Lees maar verder.

Zwanger worden is ook wel een dingetje geweest, aan mijn moeders kant heerst HG, dus er bestond een serieuze kans, dat ik ook HG kon hebben. Gelukkig ben ik mijn oudste zoon de eerste 6 weken niet lekker geweest, maar niet hoeven overgeven, wat een opluchting!

Door deze zwangerschap kwam er wel een kantelpunt in de fobie. De hormonen leken en positieve invloed te hebben op mijn gemoedstoestand. Ik moest stoppen met mijn maagbeschermers en toen bleek ik best zonder te kunnen, dat was een grote opsteker. Heel langzaam aan durfde ik meer te proberen, ook omdat ik er gewoon heel erg trek in had. Na de bevalling vierde ik ieder succesje, want ik had dit durven eten, en het ging goed, ik had niet overgegeven.

Nu 8 jaar laten, beheerst het niet meer mijn dagelijks leven, het gaat met ups-and-downs. Er zijn momenten dat de paniek weer toeslaat, maar die momenten zijn er gelukkig steeds minder. De reden dat ik deze blog schrijf, is vanwege mijn laatste paniek aanval.

En toen november 2020. Ik was verkouden, had keelpijn, opgezette klieren, alle redenen om een Covid-test te laten doen. Ik was al wat huiverig voor het staafje achter in mijn keel, maar mijzelf opgepept, je doet het voor je naasten, ben ik vol goede moed naar de teststraat gereden.  Een wat brommende man in wat pak, zou de test bij mij afnemen. De neus ging prima, niets gevoeld, top! Alleen die in de keel nog…. Het stokje ging langs mijn huig en de paniek sloeg toe. Ik moest kokhalzen en ik raakte in paniek. Ik kon mijzelf herpakken en hij probeerde het nog een keer. Ik raakte zo in paniek, dat ik het liefst plankgas wilde wegrijden. De angst in mijn ogen moet zichtbaar zijn geweest. De man in het witte pak bromde nog iets van “hé kom op zeg, zo erg is het toch niet?! Kom hier, ik hou je vast!” Hij pakte mijn hoofd vast, wilde met het stokje weer achterin en toen kwam wederom de paniek aanval. Huilend heb ik geschreeuwd, dat ik dit niet wilde en dat ze het maar op een andere manier moesten doen, ander ga ik wel 10 dagen in quarantaine…..

Ik ben huilend weg gereden en heb mijn auto aan de kant gezet, om even op adem te komen. Ik heb de huisarts gebeld, want ik wilde wel weten of ik negatief was of niet….waren er geen andere manieren om te testen? Deze man van de teststraat realiseerde zich niet, dat hij mijn stille fobie weer heeft geactiveerd, want sindsdien er geen foto’s meer gemaakt kunnen worden van mijn mond door de tandarts, de tandarts geen tandsteen kan verwijderen achterin mijn mond en ik weer iets beter op mijn voedsel let. Maar ik weet, ik kom er wel weer, stapje voor stapje.