06 feb We had a dream

Jaren spraken we er over, gaan we het doen of niet….. Verhuizen uit de Randstad voor meer natuur, rust, ruimte, gezonde lucht, weg van het gejaagde?

Op een mooie zaterdagochtend, de “Morning After” Concert at Sea 2018, zaten we bij mijn schoonzusje in de tuin. De avond ervoor was top, een fietstochtje van 30 minuten bracht ons weer van de Brouwersdam naar Burgh-Haamstede, waar mijn schoonzus naar toe is verhuisd, toen ze haar man leerde kennen.

Dus deze bewuste ochtend. Met een kop koffie zaten wij in de tuin van schoonzus in het zonnetje. De kinderen speelden op de trampoline en voetbalden alsof het de laatste keer was. Dit is toch fantastisch, de ruimte die ze hebben, dat is in de Randstad niet te betalen. En daar borrelde het idee weer op, als we willen verhuizen, moeten we niet te lang meer wachten. Nathan gaat nu naar groep 2. Goed, spraken we af, we gaan ervoor, we gaan huizen kijken in Burgh-Haamstede! Met de kanttekening, we verhuizen voordat Nathan naar groep 3 gaat, lukt dit niet, dan blijven we in Schiedam.

En zo ging 2018 voorbij en daar kwam 2019…. Af en toe keken we op Funda, maar niets naar ons zin. In juni kwam het idee toch weer vaker voorbij, want een beetje rust en meer ruimte buiten zou toch wel lekker zijn. Oké, na de zomer gaan we actief op zoek. En alsof het zo moest zijn, stuurt mijn schoonzus mij eind juni een berichtje: dit huis komt binnenkort in de verkoop, is het wat voor jullie?

Dit huis voldoet gewoon al bijna onze wensen. Vlakbij school, dicht in het centrum, op 10 minuten fietsen van het bos en strand, een fijne tuin (detail: met trampoline), een werkruimte beneden, en wat een heerlijk licht huis! Manlief gebeld; hier moeten we gaan kijken. Zo gezegd zo gedaan, de woensdag erna zijn we gaan kijken. Vanaf het moment dat ik binnenstapte, was ik verliefd, dit is hèt huis!

Nu volgt er een lang verhaal, maar kort samengevat, ons bod is geaccepteerd, kinderen waren blij en zo ging onze wens om naar Burgh-Haamstede in vervulling. Wat voelde dit onwerkelijk.

Na het tekenen van het voorlopig koopcontract, sloegen de twijfels toe. Want wat laten we achter? Vrienden, familie, mijn werk, want als draagconsulente moet ik weer helemaal opnieuw beginnen. Maar ook dacht ik aan de kinderen, wat als die niet kunnen wennen? Of misschien manlief wel? Qua ruimte leveren we flink in, gaan we dat wel redden?

13 November 2019 kregen we de sleutel, en 11 december gingen we over. Het is vandaag 6 februari 2020 en ik kan zeggen, dat we helemaal gewend zijn. Het huis wordt steeds bewoonbaarder, we verkennen de omgeving, hebben al mooie ontmoetingen met herten gehad, en Nathan heeft het goed naar zijn zin op school.

Ja, ik ben een gelukkige moeder in het mooie Zeeland.