Een ode aan het Mamacafé

Deze blog schrijf ik ten ere aan het Mamacafé. Waarom deze blog voor het Mamacafé? Als nieuwgebakken moeder wil je graag bevestiging dat je  het goed doet. Het is nog heel lastig om alleen op je gevoel te vertrouwen.  En daar ligt de kracht van het Mamacafé, in het onvoorwaardelijk steunen van elkaar. Niets een belerend vingertje, of je moet het zo doen, want dat is beter, verantwoorder, etc. Bij het Mamacafé zitten allemaal ervaringsdeskundigen, die allemaal door schade en schande wijs zijn geworden. Maar bovenal, er ontstaan waardevolle vriendschappen, een luisterend oor, zonder er een dossier wordt aangemaakt, maar vooral begrip.  Nooit geweten hoeveel steun, knuffels en bemoedigde woorden ik heb gehoord sinds mijn jongste geboren was.

Waarom ik dat nodig had? Mijn zwangerschap was al geen pretje, ik was erg misselijk en toen ook nog iets heftigs gebeurde in mijn laatste weken van mijn zwangerschap, was ik wel toe aan dit kindje. Eindelijk iets positiefs, hier heb ik toch alles voor moeten doorstaan?

De bevalling was heftig, wat dreigde te eindigen in een keizersnee, werd toch een vacuümpomp, maar daar was dit lieve kindje dan. De eerste 3 dagen leefde ik op mijn wolk, alles verliep zo goed! Dit kindje groeide goed, de borstvoeding liep geweldig, sliep soms 5 uur achter elkaar, mijn oudste zo trots. Ik voelde mij zo goed, ondanks de hechtingen, naweeën en blauwe plek van de ruggenprik. Ik zei op dag 3 tegen mijn schoonmoeder: “dit is dus die roze wolk, echt genieten, het is bijna te mooi om waar te zijn.”…

Op dag 4 begon dit kindje wat meer te piepen, het zullen wel krampjes zijn, dachten wij. Dag 5 was het hek van de dam, bijna de hele dag uren achter elkaar huilen. Van 10 uur ’s avonds tot 2 uur ’s nachts, was het krijsen! Kwam om 4 uur weer voor voeding en om 6 uur begon het krijsen weer tot de kraamzorg kwam.  Dag in, dag uit, hadden wij een huilende baby. En wij? Wij gingen langzaamaan in de overleef stand, sliepen soms maar 4 uur per dag. Gelukkig bracht een osteopaat verlichting en ging het snel een stuk beter. Dit kindje huilde nog veel, maar het was al een stuk beter.

Wat wel bleef, was een onrustig kindje, die zo sterk reageerde op prikkels, dat ik langzaamaan steeds minder naar buiten ging. Kraamvisite stelde ik uit, want ik wist, dat dit al te veel zou zijn, voor dit kindje. Ik isoleerde ons steeds meer, om dit kindje zo min mogelijk prikkels te geven. Toen ik eenmaal lichamelijk wat meer hersteld was, ben ik op advies van mijn moeder, weer naar het Mamacafé gegaan. Mijn moeder sprak de wijze woorden: ”lieverd, je moet ook even aan jezelf denken. Ga nou, lekker kletsen met gelijkgestemden. Dan is je kindje maar overprikkeld die middag, maar jij hebt ook je ontspanning nodig.”

En daar ging ik dan, met knikkende knieën, een half uur later weg dan gepland. Ik moest duidelijk nog wennen aan het huis met een kind in de luiers en baby. Wat een warm bad kreeg ik bij het Mamacafé. Iedereen leefde zo mee. Het fijne vond ik, dat er gewoon geluisterd werd en sommige knikten instemmend, want zij hadden zoiets vergelijkbaars met één van hun kindjes mee gemaakt. Even geen bombardement aan goedbedoelde adviezen, maar begrip: “lieverd, de overgang naar een tweede kindje is heftig hè?! Een huilbaby, zo sneu en zwaar voor de ouders, dus voor jou. Mocht je een keer een uurtje willen bijtanken, dan wil ik je oudste wel een keer mee nemen naar de speeltuin. Soms is het echt geen roze wolk, soms is het ouderschap gewoon *piep*” Ik heb wat tranen gelaten, ik voelde mij zo gehoord.

Hoewel mijn omgeving heel erg meeleefde en ook hun best deden, ik zat gewoon niet te wachten op adviezen. Als ik dan opmerkingen kreeg: “huilen is goed voor de longetjes. Eventjes laten huilen krijgen ze niets van hoor! Kun je de jongste niet een nachtje bij je (schoon)ouders brengen?” Tja, dit soort adviezen zat ik echt niet op te wachten, ik kreeg er alleen maar een schuldgevoel van, het voelde voor mij als falen. Ik wilde gewoon gehoord en gesteund worden. Als iemand maar tegen mij zei: ”meid, deze periode is echt *piep*, maar deze periode gaat voorbij! Houd vol en wij helpen je er doorheen!” Dan kon ik mijzelf weer even oppeppen, en mijzelf toespreken, dat het echt ooit voorbij gaat.

Via deze weg wil ik ook alle moeders van het Mamacafé bedanken! Ik hoop dan ook, dat wij ook andere moeders behalve gezelligheid ook steun kunnen bieden. Waarom het wiel zelf uitvinden, als er zoveel ervaringsdeskundigen zitten?!

Hoe het nu gaat? Dit babytje is bijna 2,5 jaar en is ontwikkeld naar een heerlijke ondernemende peuter. Deze peuter heeft een iets langere gebruiksaanwijzing, maar ook hierbij krijgen wij veel hulp en steun. Het komt echt goed lieve mama’s.

 

Geen reactie's

Geef een reactie