17 mrt Mijn ontgroening als draagconsulent. 

Via mijn collega Aidulac in Delft had ik mijn allereerste draagpop besteld en deze pop ging ik tijdens de inloopochtend van Aidulac ophalen. Het was gezellig druk. Annette was druk bezig met ouders, die een ergonomische draagzak wilde kopen voor de vakantie.
Er zat nog een moeder met een jonge baby, de baby was erg onrustig. Terwijl ik thee voor mijzelf inschenk, komt er nog een moeder binnen met een tweeling, zij wilde graag de mogelijkheden weten voor tweeling dragen.

Annette was op dat moment alleen en vroeg of ik de moeder met jonge baby wilde helpen, zij heeft een rekbare doek en wil graag hulp met knopen. * slik* Ik heb niet eens het consulentschap geoefend op vrienden en bekenden en nu mocht ik gelijk voor het echie!
Uiteraard hoef ik niet na te denken. Ik sta op, pak de rekbare doek en ga met haar staan. Ze heeft vragen over de manier van dragen, en had ook een handleiding bij. Samen bladeren en bekijken we de handleiding. Ze geeft aan, dat ze haar zoontje in de foetus-knoop draagt, of te wel de komma houding. Ik beken, ik heb het ook vaak gedaan, maar met de wetenschap van nu, raad ik het ouders toch af, om 2 redenen.

De kin van je kindje komt op de borst, waardoor ademhalen lastiger wordt gemaakt. De tweede reden, vind ik nog net zo belangrijk. De heupjes van een jonge baby zijn nog niet zo volgroeid als bij een volwassene. Er heeft zich nog geen kom gevormd, waarin het heupgewricht zich kan bewegen. Het heupgewricht kan nog alle kanten op, waardoor er veel spanning op de spier komt te staan. Om deze spier te ontlasten, raad ik het des te meer af, om in de komma-houding te dragen.
Daarnaast hebben veel pasgeboren kindjes last van reflux,  nog een goede reden om de kikker-houding aan te nemen.

Maar goed, mijn vuurdoop. We gaan samen aan de slag, stap voor stap lopen we door de knoop. Ik merk dat ze erg onzeker is, dus we oefenen samen nog een paar keer met de oefenpop erbij. Ze krijgt erg veel informatie en staat soms flink te worstelen. Ik stel haar gerust, zolang ze zich nog niet zeker genoeg voelt, gaan we zeker haar zoontje er nog niet inknopen. Er moet niets.
Ik adviseer haar, thuis lekker te oefenen voor de spiegel met een beer of iets wat ze voorhanden heeft.
Na 2 keer het alleen te proberen met pop, wil ze het toch proberen haar zoontje erin te doen. Haar zoontje is de hele tijd onrustig. Ze pakt haar zoontje op en voorzichtig doen we hem in de doek. Als hij zit, slaakt ze een zucht van verlichting. Wat is dit fijn! En haar zoontje…? Die lag er zo lekker ontspannen bij, compleet knock-out.

Ik had mijn eigen zoontje ook bij, en die wilde graag naar huis. Veel tijd om na te praten had ik niet. Hoewel ik aan de moeder merkte, dat er iets was en zij het blijkbaar te druk vond om open over iets te praten. Later stuurde Annette mij een mailtje, dat ik iets heel moois voor deze moeder heb gedaan. Ze had een traumatische bevalling gehad , hoewel ze zich erg verantwoordelijk voor haar zoontje voelt, voelt ze zich niet moeder. Op advies van haar therapeut wil ze haar zoontje te kunnen dragen. Ze hoopt door middel van het dragen, meer te kunnen hechten. Toen ik dit mailtje las, kreeg ik tranen in mijn ogen. Nu begrijp ik haar reactie tijdens het consult. Wat een fijn gedachte. Iedere keer als ik mijn blog terug lees, krijg ik weer een warm gevoel van binnen. Dit is toch het mooiste beroep wat er is?